Wij beginnen bij een oude bekende: grenspaal 109.
Dit moet de eigenlijke mond van de Geul zijn.
Het vergde hier enige behendigheid om de Geul verder te volgen.
Samen de prikkeldraadversperring weten te overwinnen.
Gelukkig (uit energiebesparende overweging) stond hier geen stroom op.
Een héél smal strookje wandelpad bleef over tussen draad en Geul.
Wij zijn erin geslaagd om hier zonder glijpartijen doorheen te komen.
Hier is de Geul even prikkeldraadvrij.
Abusievelijk dacht ik dat hier de monding was.
Een mooi riviertje toch?
Nog een interessant product van de plaatselijke bouwnijverheid.
Misschien bestemd om rupsvoertuigen over de Geul te laten steken.
Nog meer balanceerwerk rond verperringen.
Het wagenpark dat te zijner tijd aan de andere kant van Geul moet zien te geraken om daar huis te houden.
Hier leven beschaving en natuur in vrede naast elkaar.
Na onze zware trektocht door de prikkeldraadversperringen waren wij hongerig geworden.
Een steenhakkerij.
Het Geulske.
Wij vermoeden dat dit bevrijdende troepen zijn en geen bezettingsmacht.
De Kleine Geul.
Nog een mooi stukje Kleine Geul.
De Grote Geul voedt hier de Kleine Geul.
Uitzicht op de vork van Kleine en Grote Geul.
Een stilstaande watermolen, niet modern genoeg om CO2 vrije energie te leveren
Onder de A2 door.
Wij sluiten ons op de terugweg weer bij de Geul aan.
Het Prinses Julianakanaal.
Terug bij Af.
En met liefde aangetekend overzicht van onze geplande tocht langs de Geul.
Een aantal balen wol met een beetje schaap erin.
Onze eerste van een reeks wandelingen langs de Geul.
Wij beginnen met een route vanaf de monding en terug.