Alweer het Centraal Station van Groningen.
Een poort van twee raketten bij het Groninger Museum.
De A-kerk.
Langs de grachten van Groningen.
Het park in met veel hondenuitlaters met lange uitlooplijnen, het scheelt voetwerk als je hond niet in de buurt wilt houden.
Een van de vele joggers in het park.
Het pavilioen. Tijd voor shagje.
Een dode boom die nog als ondersteuning voor wingerd dient.
Een dichtgetimmerd pand van monumentenzorg.
Een met grafitti versierde brug onder het spoor.
De brug over het Van Starkenborgkanaal.
Dit was het voornaamste uitzicht, maar dan zonder riet.
Voor al het verkeer afgesloten natuurgebied.
Wij komen Wierum binnen.
Lunch op een begraafplaats bij Wierum.
Wij laten de doden weer alleen.
De oversteek van het Rietdiep.
Een lege aanlegplaats.
Hier mogen wij even buiten de gevarenzone van de autoweg lopen.
De scheve kerk van Oostum
De kerk van Garmwerd.
Met als enige versiering een mooi kerkorgel.
De kansel.
Achter de kerk langs.
Door antieke straatjes met huizen gemaakt in de tijd dat mensen kleiner waren.
Na, gratis, thee getankt te hebben weer het Rietdiep over.
Weer eindeloze autowegen.
Oldenzijl bereikt.
De eerste barierre van de Boer van Oldenzijl.
De derde barierre van de Boer van Oldenzijl.
Wandelen toegestaan. Dit verleent Pieterpadders toestemming om dit het te beklimmen door het landgoed Oldenzijl.
Het park in Winsum.
Achter Winsum een vissersplek gevonden dat wij als picknickplaats benutten.
Bert vleit zich hier even neer.
Langs het Mensingerweertse Loopdiep.
Nog 9 km naar ons einddoel.
De Molen en brug in Mensingerweert over het Mensingerweertse Loopdiep.
Verder naar Eenrum
Een typisch huwelijk.
De kerk van Eenrum
Pieter loopt aan het einde rechts, wij gaan links.
De Kaarsenmakerij van Eenrum.
Tussen de twee Sara's van het Pannekoekenhuis.
Een kleine omleiding van de autoweg af. In de achtergrond het typische groningse landschap.
Stukje bos is bezet door een leegstaande boerenhoeve.
De laatste brug voor Pieterburen. Over de Westernielandstermaar.
Het laatste stukje autoweg voor Pieterburen.
De dorpsgrens bereikt!
Een uigeholde terminator.
De Pieterpaal!
Met alle afstanden naar verre pieter-plaatsen.
Zonnende zeehonden in de creche.
Wel achter hekwerk maar met een onuitputtelijke voorraad haring tot hun beschikking.
Bert en Lenie.
De kerk van Pieterburen.
Het voormalige "Wapen van Hunsinga".
Hier start/eindigt het Pieterpad.
Een afsluitende Leffe.
Een uur later opgestaan dan onze intentie, waardoor wij in een volle ontbijtzaal terechtkwamen. Overgang naar Zomertijd vergeten. Bij het verpakken van onze picknick hadden wij meer bekijks dan voorzien. Toen ik mijn koffiekan voltankte kwam er een gast aanzetten met de allures van een gebroeder Van der Valck. Hij vroeg of dit ook thuis deed. Dit beaamde ik. Tussenkomst van een vredestichtende serveerster voorkwam verdere onaangenaamheden. Zij verzocht mij op zeer vriendelijke toon dat ik haar in het vervolg mocht vragen om mijn koffiekan te vullen. De volgende dag delegeerden wij dan ook, kosteloos, het vullen van onze thermosflessen.
Na een half uur zoeken in Groningen wisten wij een veilige en kosteloze parkeerplaats te vinden.
De route ging voornamelijk door het open veld over asfalt tussen de landerijen van grootgrondbezittende boeren door. Er was relatief veel verkeer waardoor wij regelmatig de berm moesten opzoeken. Gedurende het eerste stuk hadden wij met een fikse tegenwind te kampen, waarna de wind gelukkig draaide. Voor het laatste stuk naar ons einddoel hadden wij er maar voor gekozen om van zuid naar noord te lopen.
Het asfalt werd voor Winsum afgewisseld door een korte landelijke route met aan beide einden een groot bord "Wandelen toegestaan". De plaatselijke grootgrondbezitter was het klaarblijkelijk niet met de gemeentelijke toestemming eens, en liet dit blijken door diverse afgesloten hekken op de route te zetten. Wij wisten niet of de toestemming om te wandelen ook voor klimmen gold, maar als wij de officieele route wilden volgen hadden wij geen alternatief.
Het enige aangename van van de wandeling was het charmante dorpje Garmwerd, waar Bert haar tweede theekan gratis mocht vullen bij een herberg.
In Pieterburen aangekomen hebben wij de zeehondencreche van Lenie 't Hart bezocht, alwaar wij de enige hartelijke ontvangst mochten genieten in het Pieterbuurse. Zij, Lenie, was daar blijkbaar ook niet meer welkom, en op zoek naar een ander onderdak.
Na enig zoekwerk het voormalige "Wapen van Hunzingo" gevonden, deze ging nu onder de naam "Grand Café van de Buren van Pieter". Niet dat wij er reclame voor willen maken, maar misschien een nuttig gegeven voor collega Pieterpadders.
In het Grand Café ondergingen wij een koel ontvangst. Op de vraag of wij misschien een wandelstempel konden krijgen kregen wij een Wadloopstempel ! Op de vraag naar openbaar vervoer naar Baflo werd er nors gezegd dat wij maar op de bushalte voor de kroeg moesten kijken. Het bleek mogelijk om een belbus te bellen maar het telefoonnummer moesten wij maar zelf uitzoeken. Toen wij na enig zoekwerk de belbuscentrale te pakken kregen bleek deze duurder te zijn dan een taxi, en aangezien er geen taxi's waren in Pieterburen besloten wij maar te gaan liften naar Baflo. Onze half doorgeslikte Leffe's laten staan, inderhaast liet ik ook ons trouwe Pieterpadboekje liggen, om het asfalt weer op te stoempen richting Baflo.
Na 5 minuten wandelen een lift gekregen naar het station van Baflo van een vriendelijke cowboy met pickup, duidelijk geen Pieterbuurder. 40 minuten op de trein naar Groningen gewacht, en aldaar aangekomen na enig zoekwerk een restaurant gevonden waarvan de keuken nog om 21u00 open was. Het Van de Valck voer waren wij inmiddels beu.
Vertrek: Om 10u30 zomertijd, vanuit Groningen .
Lunch: Van der Valck special.
Tea: Van der Valck special.
Aankomst in Pieterburen om 18u10
Afstand: 29 km Tijd: 7u40.
Systeem: Parkeren in Groningen, lopen naar Pieterburen. Teruggelift naar Baflo om de trein te nemen naar Groningen om na een maaltijd terug te rijden naar ons hotel in Zuidbroek.
Aperitief: Leffe in het voormalige Wapen van Hunsingo in Pieterburen.